Afscheid nemen en welkom thuis...

12 mei 2017 - Geldrop, Nederland

Zoals in het vorige verhaal(tje) al te lezen was is het tijd van afscheid nemen vervroegd. Wat betekent dat ik dan nu me echt moet gaan richten op het inpakken van m'n spullen, afscheid nemen van alle lieve personen die ik heb leren kennen in de afgelopen periode en nog veel meer. De dagen nadat ik de beslissing heb gemaakt om eerder terug naar Nederland te vertrekken, zijn als een waas voorbijgegaan. Denk dat dit vooral ermee te maken heeft dat ik er emotioneel/fysiek nog niet klaar voor ben om al naar Nederland te gaan. Op 5 augustus 2016 ben ik met m'n groene koffer en groene rugzak vertrokken op naar een geweldig avontuur tot 17 juni 2017. Ten minste dat was de planning toen ik alles ging regelen voor het vertrek, door nu een stapel van vervelendere gebeurtenissen ben ik genoodzaakt om eerder terug naar Nederland terug te keren zodat ik kan gaan herstellen. Maar zelf sta ik er niet voor de 100% achter, terwijl ik tegelijkertijd ook wel met m'n gezonde verstand weet dat het niet heel slim is om nog langer op deze manier door te gaan want dan blijft er van m'n gezondheid helemaal niks meer over. Nadat ik dit voor mezelf toch enigszins geaccepteerd werd het al snel tijd om alles te gaan plannen, te bedenken op welke manier ik overal afscheid wilde gaan nemen en wat er allemaal nog geregeld moest worden voordat ik dan daadwerkelijk in het vliegtuig kon stappen.

Eén van de belangrijkste dingen die me duidelijk is geworden in de periode dat afscheid nemen steeds dichterbij is gekomen, is dat ik hier een bijzondere band heb opgebouwd met de kinderen op school, m'n (gast)gezinnetje en haar familie plus alle andere studenten die ook zo'n mooi avontuur zijn aangegaan. Tegelijkertijd is het best lastig om te weten dat je het hier allemaal weer moet ‘achter laten’, maar tegelijkertijd weet je dat er onderling veel liefde hangt en iedereen voor elkaar zal staan. Het moment van spullen inpakken en het echt afscheid nemen van iedereen heb ik toch nog weten uit te stellen tot de week van vertrek. Het besef dat ik echt naar huis moest gaan, wilde ik zo ver mogelijk weg drukken. De laatste dagen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk naar L.R. Schmidt, Mind over Matter te gaan plus tijd doorbrengen met familie en de andere studenten. Aan hun heb ik enorm veel steun gehad in de periode dat ik besloten had om terug te gaan. Zowel met het afscheid nemen als het genieten van alle kleine dingen die ik nu nog had om mee te maken. Door er met z’n alle niet te veel bij stil te willen staan en vooral te genieten van de tijd die we nog konden delen, heb ik geprobeerd om de zware lading van het afscheid nemen er wat vanaf te nemen. Toch is dat niet helemaal gelukt en heb ik ervoor gekozen om elke organisatie op een andere dag te plannen, zodat ik het voor mezelf op een rustige manier kon afsluiten en overal te tijd voor had. Dit is helaas wel erg zwaar gevallen.

Op maandag 8 mei heb ik afscheid genomen van een geweldige groep mensen waarmee ik heb mogen samenwerken. Allemaal hun eigen verhaal en handleiding, maar toch een geheel die hun creativiteit met je willen delen en ook jou willen helpen. Mind over Matter zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden, hoe speciaal en liefdevol je kan worden opgenomen in zo’n groep blijft bijzonder. De dag dat ik afscheid zou gaan nemen had ik besloten om voor iedereen een lekker stukje taart mee te nemen, en ze allemaal te bedanken voor wat ze mij hebben geleerd. Het besef kwam bij de cliënten allemaal op een andere manier binnen. Sommige dachten echt pas op het moment dat ik het zei en voor de laatste keer een knuffel dat het nu echt klaar was. De andere wilde de hele dag door knuffels geven en al z’n werkstukjes nog een keer laten zien zodat ik hem echt niet zou vergeten. Erg bijzonder om te merken dat je in één relatief korte periode toch een heel verschil en herinnering bij iemand kan achter laten. Vlak voordat we gingen lunchen hebben we gezamenlijk met de begeleiding besloten dat dit het makkelijkste punt was om een stukje taart te eten met wat lekkers. Zoals ik gewend ben bij deze bijzondere organisatie, werd er voor mijn afscheid ook een bijzonder moment gemaakt. Er werd gezongen, wat traantjes gelaten, veel knuffels uitgedeeld en een hele fotoshoot gehouden allemaal om ervoor te zorgen dat beide partijen genoeg mooie en betekenisvolle herinneringen zouden hebben. Ow en zoals jullie waarschijnlijk wel zouden verwachten van mij, heb ik ook mijn traanbuizen goed geleegd en een stukje uit mijn hart daar achtergelaten. Na 5000x gezegd te hebben dat ik ze enorm ga missen, wil blijven en ze snel weer zal gaan opzoeken moest ik toch echt gaan. M’n hoofd stond op ontploffen en mijn tranen waren inmiddels op. Nog allemaal hele dikke knuffels en kusjes gekregen, ging ik met een heel vervelend dubbel gevoel terug naar huis om het allemaal even te verwerken. De rest van de dag alle foto’s opnieuw bekeken, filmpjes van de liedjes en alles nog eens bekeken wat ik had gekregen.
Het bleef en blijft een gekke dag, dus vroeg m’n bedje in want morgen zou de dag niet veel gemakkelijker zijn.

Vandaag stond afscheid nemen van m’n 7 knappe kanjers op het programma. Wat heb ik van ze allemaal genoten en stuk voor stuk zijn het schatten van kids. Individueel en als groep heb ik ze veel dingen mogen leren en hun hebben mij verschillende dingen kunnen leren en dat is waar ik het hele avontuur voor ben aangegaan. Om het voor de kids niet te zwaar te maken heb ik in overleg met de leerkrachten ervoor gekozen om het niet te vroeg van te voren te vertellen dat ik terug naar Nederland zou gaan. In de periode dat ik als 'stagiaire ' werkzaam ben geweest op deze liefdevolle school ben ik onderdeel van het team geworden en konden ze het als school niet snel voorbij laten gaan. In een van mijn laatste weken werd ik uitgenodigd om op dinsdagochtend naar de gezamenlijke opening te komen in de kerk. Dit is vanaf het begin van m'n periode hier al sprake van geweest, maar ik ben er niet altijd bij aanwezig geweest, dus ik was volledig verrast over het feit dat ik nu speciaal moest komen. De opening werd gestart zoals altijd met gastsprekers vanuit een organisatie die op een interessante manier alle leerlingen informatie vergaren over godsdienst. Later moest ik naar voren komen en werd er op een hele speciale manier afscheid van me genomen. Kreeg van verschillende docenten cadeautjes, er werd voor me gezongen en stond met tranen in mijn ogen te luisteren naar alle mooie woorden. Zelfs de docenten en leerlingen pikte een traantje weg bij het idee dat het nu echt allemaal afgelopen is.
De toon is goed gezet en met een brok in me keel vervolgde ik de dag om afscheid te nemen van alle docenten één voor één, maar ook zeker van mijn 7 kanjers van kinderen. De kids hadden aan het begin niet duidelijk door dat het voor mij de laatste keer was dat ik in de klas zou zijn. Gelukkig hebben we het luchtig gehouden en met wat lekkers en cadeautjes de dag op een fijne manier afgesloten. Enorm bijzondere ervaring om te zien hoe blij de kinderen zijn met voor in Nederland kleine cadeautjes. De blik die ik van ze terug kreeg op het moment dat ze het ontvingen, zal niet meer van mijn netvlies verdwijnen.

Helaas ben ik nu halverwege het afscheid nemen gekomen, de twee super plekken waar ik stage heb mogen lopen zijn al geweest. Toch voelt het niet goed dat het nu afgerond is, dus de dagen voordat ik weg ging ben ik nog meerdere malen naar de school terug gegaan om knuffels uit te delen. Naast de stageplekken voor afscheid nemen, zijn er ook genoeg familieleden en vrienden die ik heb leren kennen waar ik nog een keer langs wil voordat ik naar Nederland vertrek. Om dit allemaal te plannen en realiseren is een hele hap geweest, maar met enigszins de juiste afsluiting heb ik nog vele knuffels uitgedeeld voordat ik daadwerkelijk in de auto stapte om te gaan. Elke keer opnieuw vele tranen laten vallen met het besef dat ik nu dan echt daadwerkelijk terug ga naar Nederland en alles hier achter zal moeten laten. De rit naar het vliegveld in Kaapstad heeft die avond nog nooit zo lang gevoeld. Toch heb ik in de tijd dat ik daar ben geweest vaak genoeg naar het vliegveld gereden, maar nu ging ik er met lood in m'n schoenen naar toe en wist ik dat het voor mezelf was met de gedachte dat ik niet meer terug zou keren naar Genadendal. Gelukkig had ik die avond de steun van Lizelle, Mark en Eli bij me die mij die avond naar het vliegveld brachten en de laatste knuffels gaven.
Eenmaal daar en de auto geparkeerd te hebben begonnen de eerste tranen en emoties al op te komen. Ik wist dat ik mijn niet biologische ouders, familie en vrienden achter moest laten en ze voor een langere tijd niet zou gaan zien. In mijn achterhoofd wist ik wel dat ik ze zo snel mogelijk weer zou gaan zien, maar dat maakte het niet makkelijker. Na genoeg tranen en vele knuffels uitgedeeld te hebben aan mijn Afrikaanse mama, was het tijd om toch door de poortjes te gaan en terug naar het kikkerland te keren. De reis heeft gevoelsmatig wel 3 dagen in beslag genomen, doordat ik natuurlijk niet kon slapen en genoeg had om over na te denken. Wat miste ik na een half uur al de lieve mensen, het warme weer en de fijne sfeer die er hangt als je in de buurt bent van Genadendal.

Inmiddels waren de uren dan eindelijk voorbij en had ik een paar slechte films, een boek en wat puzzels verder toch de reis overleeft en stond ik met m'n voeten in Düsseldorf te wachten op m'n koffer vol met bagage en cadeautjes voor al m'n lieve vrienden en familie in Nederland. Wow wat kan dat wachten dan toch lang duren, inmiddels had ik al ongeveer 300 koffers voorbij zien komen en begon er lichte paniek te ontstaan dat m’n koffer kwijt zou zijn. Maar na nog zo’n 10 minuten wachten was ook mijn mooie groene koffer uit het vliegtuig gekomen en kon ik de weg afleggen naar de ontvangst hal. Wat licht gespannen over hoe ik zou reageren ging ik bepakt en bezakt naar de hal toe in afwachting wie er zou zijn... Woepsss toch een heel ontvangst comité wat me op stond te wachten na al die maanden elkaar niet gezien te hebben. En ja hoor oAankomst commiteeok nu vielen er weer genoeg tranen met dubbele gevoelens om terug te zijn in Nederland, ow en ik ben toch echt wel blond want liep totaal de andere kant op als waar iedereen stond. Toch was ik wel heel blij met wie er allemaal op mij stonden te wachten en vond ik het super lief dat ze er waren, beetje jammer dat ze dan toch wel een spandoek hadden meegenomen. En wat hou ik toch van mijn oma, ik had al meerdere malen contact gehad met haar toen ik nog in de zon zat en gezegd dat ik de roze koeken toch echt wel miste, nu had ze deze speciaal voor mij meegenomen naar het vliegveld zodat we een lekker koekje hadden bij de koffie. Wat is het toch een schatje en ben ik super blij dat ik deze ervaring vanaf het begin tot einde met haar heb mogen meemaken en dat geld natuurlijk voor iedereen, maar m’n opa’s en oma’s toch wel in het bijzonder. Na de knuffels en tranen hebben we dus heerlijk genoten met z’n alle van een kopje koffie of thee met de roze koeken, om vervolgens naar Geldrop te rijden en het koude kikkerland te trotseren. Gelukkig hoefde ik niet terug te rijden want dat zou helemaal mis gegaan zijn, we liepen al Rennennaar de auto’s en toen ging het al mis. Voor mijn gevoel stapte Pascal aan de verkeerde kant van de auto in en zat het stuur ook raar geplaatst. Om maar te zwijgen over m’n geschreeuw toen we de rotonde opreden en de snelweg trotseerde. Alles ging voor m’n gevoel de verkeerde kant op en klopte allemaal niet, maar hé te lang iets anders gewend en blond zullen we maar zeggen. Ik besloot maar om de rest van de weg naar huis m’n mond dicht te houden en me niet te concentreren op de weg, dit is me nog goed gelukt ook want m’n ogen en lichaam waren toch wel toe aan een schoonheidsslaapje. Voor ik het wist stonden we al in Geldrop en was het tijd om uit te stappen en gezellig met z’n alle te genieten van een stuk taart en bij te kletsen want ik heb natuurlijk niks om te vertellen. Toch wilde ik die avond een beetje vroeg m’n bed in want ik had genoeg emoties gehad de afgelopen paar dagen en m’n batterij was op.


De aankomst was een leuke, maar toch ook wel vermoeide dag. Ik had een aantal uur nodig om bij te komen en te beseffen dat ik toch echt terug in Nederland was en dus morgen niet wakker zou worden met een koe in de achtertuin en de heerlijke zon in m'n gezicht. Toch heb ik goed geslapen en een aantal weken nodig gehad om te beseffen dat ik niet meer in m'n korte broek kon rondlopen en dat het allemaal op uur en tijd zal gaan, dat mis ik toch wel enorm hoor. En dan ben ik pas een paar dagen terug


 

Foto’s