Druppel, druppel en nog een druppel en ondertussen op de juiste weg blijven……

Het is weer een tijdje geleden dat ik achter m’n laptop ben gaan zitten om jullie m de hoogte te stellen van al die gekkigheid die ik mee maak in Zuid-Afrika. Gelukkig heb ik nu even gauw de tijd gevonden om achter m’n laptop te kruipen en jullie op de hoogte te stellen ver alles wat zich nu weer heeft afgespeeld te laatste paar weken. Nog gauw even voordat er weer bezoek langskomt in Afrika om te kijken hoe alles er nu daadwerkelijk uit ziet. Svenneke is alle dagen al aan het aftellen, want hij wil z’n grote zus toch wel weer zien zei die laatst. “Ik mis je wel hoor zusje, maar ik ben ook bijna net zo groot als jou”.

Het weekend van 10 maart gen al beetje jammer, want voor de duizendste keer voor m’n gevoel kreeg ik weer problemen met de auto. Wat moest zijn als even een gezellige middag gaan kuier bij vrienden in Greyton, liep af met het feit dat m’n auto weigerde te gaan starten. Hij heeft eerst voor een deel gestart en vervolgens wilde hij niet verder doorstarten als ik het in de juiste termen heb benoemd. Dus met startkabels en dan verder zou ook niet gaan werken, dan toch maar m’n Afrikaanse mammie gebeld om te vertellen dat ik vast stond in Greyton met de auto en kwamen ze die kant op om te checken of ik niet een of andere gekke blonde actie had gedaan waardoor deed auto niet meer verder wilde. Gelukkig voor mij was dit niet het geval en kregen ook hun de auto niet aan de praten, even gauw rondgevraagd en met de auto aan een touw op naar Genadendal (5km verderop). In de tussentijd hebben we ook maar even contact gelegd met de Car Rental om aan te geven wat het probleem was en hoe het gekomen is dat ik nu met de auto langs de weg sta. Alsof het nu nog niet genoeg ellende is geweest, komt er nog bovenop dat het touw net voordat we in Genadendal brak en we dus nog op een of andere manier de auto in de garage moesten krijgen. Met wat creativiteit en groot denkvermogen is het gelukt om een soort van vakkundige in het touw te leggen zodat hij in ieder geval bij de oprit van het huis kon komen. Eenmaal daar hebben we met vele vrouwenkrachten, dus dit keer meer vrouw als man dat geholpen hebben, de auto in de garage geduwd om te wachten tot de Car Rental hem zondag zou komen ophalen voor een check.

Na deze ellende gauw spullen pakken om door te gaan naar het meertje om een lekkere braai te houden voor 2 jarige jobjes in de groep. Vervolgens is de party thuis nog wel even door gegaan en gingen we zaterdag toch met volle hoop nog even naar de garage om bij de auto te gaan kijken in de hoop dat hij nog zou gaan werken, dit was helaas niet het geval en zouden toch echt moeten wachten tot zondagochtend dat hij opgehaald zou worden door het verhuur bedrijf. Uiteindelijk bleek het iets kleins te zijn, wat ook nog wel ter plekke gemaakt had kunnen worden maar dat is achteraf. Gelukkig kregen we dinsdag rond de middag de auto weer terug en wordt er geregeld dat we korting krijgen op een maand uur want we hebben nu toch een flink aantal dagen de auto niet kunnen gebruiken.

Het weekend van 17 maart hebben we een lekker lang weekend gehad, waarin we samen met de groep besloten om wat leuke activiteiten te plannen waar we niet altijd tijd voor hebben als we maar een weekend hebben om activiteiten te plannen. De vrijdag en zaterdag hebben we gebruikt om het huis even op orde te krijgen, lekker een aantal wasjes draaien, stofzuigen en alles schoonmaken want dat was stiekem toch wel nodig. Muziekje aan, oude kleren erbij en gaan met die banaan even een clean up sessie zodat we toch voldoen aan de hygiëne eisen die we als vrouw vaak stellen aan onze woonruimets. Ow en de vrijdag weer even een gezellig middagje gehouden in Greyton met m’n nieuwe onderdeel van de grote Afrikaanse familie waar ik erg lief in wordt opgenomen. De zaterdag was het in Kaapstad Carnival waarbij grote en verschillende wagens zijn gebouwd vol met licht om een kleine optocht te houden op een van de hoofdwegen in Kaapstad. Het was een vrij bijzondere ervaring, omdat we enigszins hoge verwachtingen hadden van de optocht want iedereen had het erover vielen sommige stukken tegen. Toch was het wel een leuke avond, want met de nodige stress reden we naar Kaapstad, al net iets te laat eigenlijk maar he ik mag dat inmiddels want ben goed genoeg ingeburgerd om wat later te komen en anders kan ik het Brabantse kwartiertje altijd nog als excuus gebruiken. Maar daar eenmaal aangekomen hebben we wel genoten van de optocht en et entertainment erom heen. Want het is en blijft bijzonder om te zien hoe goed mensen hier kunnen dansen en hoe soepel hun heupen zijn. Op moment dat ik het zie of mensen vragen ga je mee dansen, dan denk ik echt nooouuu laten we dat maar niet doen, want ik sta keihard voor schut om het feit dat ik een houten plank ben. Na het feest in Kaapstad zelf ging het samen met Row, Leef en Linc ook nog verder in de auto. Wat is een aux-kabel en een goede foute lijst muziek soms een heerlijke uitkomst voor een file waar je in terecht komt als je terug wil naar Stellenbosch om daar lekker in bed te kruipen. Alle nummers uit een goed aantal jaren geleden kwamen voorbij en Lincy was de perfecte dj mochten we toch wel stellen, alleen een nummer helemaal afluisteren was daar absoluut niet bij. Eenmaal in het hostel nog effe na gebabbeld en oogjes gesloten want voor zondag hadden we toch ook wel het een en ander op het programma staan om te gaan doen. Helaas liep dat allemaal in beetje in de soep, want we hadden genoeg ellende gekregen die dag waardoor we er uiteindelijk voor hebben gekozen om dagje bij het hostel te blijven en alle zaken te regelen die geregeld moesten worden. En geloof me in Zuid-Afrika neemt dit meer tijd in beslag als dat je graag zou willen, dus waren we hier ongeveer wel de hele dag mee kwijt. In de avond hebben we er het beste van gemaakt en betere plannen gemaakt voor de komende andere dagen zodat we toch een leuk weekend zouden hebben. Op de maandag heb ik een mooie bijzondere ervaring opgedaan, heb namelijk even met een cheeta mogen knuffelen die dag. Aan het begin had ik er toch wel een dubbel gevoel bij, omdat het toch wilde dieren blijven en hoe is het dan mogelijk dat ik zo rustig naast ze kan zitten. Gelukkig is de plek waar ik het gedaan heb dier vriendelijk en zijn de cheeta’s daar vanwege het feit dat ze gered zijn vanuit het wild en daar voor herstel zijn. Dus ze zijn niet gedrogeerd, mogelijk wel enorm geschrokken op het moment dat ik bij ze in de buurt was en ze me zagen, maar dat is een klein detail. Nadat we ons shine momentje hebben gehad bij de cheeta’s hebben we nog een rondleiding gehad over het park waar we waren, hier hebben we toch nog een aantal bijzonder dieren mogen zien die in een hele andere omstandigheden leven als dat je ze in Nederland in een dierentuin zou zien. Dat maakt elke keer toch een kleine geruststelling voor wat ik ga bezoeken en dat ze genoeg leefruimte hebben om te spelen en gaan en staan waar ze willen. Op de laatste dag van het lange weekend hebben we het wat rustiger aan gedaan en zijn we met lekker picknick spulletjes naar Kirstenbosch Gardens gegaan om te genieten van de mooie natuur. Heerlijk op een handdoekje, wat zonnestraaltjes, rustige muziek en gezelligheid meer hebben we niet nodig gehad. Later op de dag heb ik nog meer gezelligheid in huis gehaald door in Grabouw een stop te maken en m’n nieuwe groter vriendin op te gaan halen, Nola. Wat een schattig dropje is het toch toen we er gingen ophalen, net 7 weekjes oud en super mooie vacht m’n boerboel pup. In de auto mee naar Genadendal vond ze toch wel erg spannend, maar tegelijkertijd was ze ook enorm nieuwsgierig en wilde ze uit het raam kijken waar ze heen ging. Ik wil ook weten wat er gebeurd en wat ik kan zien buiten en laten weten dat ik er ben. Na een aantal slapeloze nachten, besloten we toch maar om haar alvast naar Lizelle te brengen zodat ze niet teveel gehecht aan mij zou raken en alvast kennis kan maken met haar nieuwe speelmaatjes. Mevrouw heeft ons anders po vrijdag 24 maart nog wel even goed hard laten schrikken door enorm ziek te worden, helemaal gek van de onzekerheid ben ik om 17:00 nog samen met haar naar Caledon gereden, zo’n 35 km verderop, om haar te laten nakijken voordat ze de nacht niet door zou komen. Gelukkig was het uiteindelijk het feit dat ze haar eerste injecties en wormen pillen nog niet had gehad, waardoor ze zo ziek was. Maar wij in Genadendal waren allemaal bang dat ze de kattenziekte onder haar leden had en dat zou niet veel goeds betekenen dat was een ding wat we heel zeker wisten.

Naast al deze activiteiten gaat ook het schoolwerk gewoon verder en komen de deadlines voor de tentamens steeds sneller om de hoek kijken. Voor de afgelopen periode ben ik geswitchte van supervisor waardoor ik voor mijn gevoel nu veel betere begeleiding krijg. Samen kijken we naar wat zijn de mogelijkheden die ik nog heb liggen in het werk dat ik nu doe, op welke manier kan ik hierin nog meer diepgang krijgen. Een van de manieren waarop ik me meer en beter kan verdiepen in het sociale werkvlak is het verdiepen in de achterliggende situatie van probleemgedrag zat zich openbaart op de school. Doormiddel van muzisch ludische activiteiten en huisbezoeken zal ik proberen me kennis en vaardigheden meer te openbaren naar de school en de kinderen. Op de school verbaas ik me soms nog elke dag over hoe er met sommige situaties om wordt gegaan, waarin ik zelf eerder voor een andere aanpak zou kiezen. Om hiervoor meer mogelijkheden te bieden zal ik me inzetten en proberen te concentreren op twee leerlingen in mijn klasje met huisbezoeken en in graad R2 zal ik proberen ondersteuning te bieden bij leerlingen waarvan sprake is van een afleidbaarheidsstoornis waardoor het voor hun lastig is om te functioneren in de klas. Dit alles zorgt voor leuke leersituaties en verdieping in gedrag van de kinderen op de L.R. Schmidt. Zelf ben ik enorm enthousiast om dit in werking te gaan zetten en de leerlingen plus leerkrachten wat ondersteuning te bieden op deze vlakken. Met volle moed ga ik ertegen aan om het waar te maken en iets achter te laten op de school die voor mij enorm veel heeft betekent, dus nu zou ik graag ook voor hun iets willen betekenen.

Mijn leerproces en kennis om dit te kunnen realiseren heb ik wat bij gespijker bij een cursus voor de school over FAS. FAS staat voor foetaal alcohol syndroom, waarbij er verschillende symptomen zijn die van invloed zijn op het leerproces van de leerlingen plus over hoe er het beste ondersteuning hiervoor kan worden geboden. Bijzonder aan het feit dat ik hierbij mocht zijn, is dat je kunt zien wat er over bekend is bij organisaties, maar tegelijkertijd ook welke frustraties er aanwezig zijn op het moment dat er in nabije omgeving sprake is van FAS. Vooral over hoe lastig het is om een diagnose te stellen, want het kan alleen worden gedaan door professionals, maar helaas zijn deze er weinig plus ook niet aanwezig in de omgeving van Genadendal. Tijdens de cursus heb ik kunnen zien en ervaren welke frustraties er aanwezig zijn bij de leerkrachten over deze stoornis en wat ze graag willen zien. Doordat ik al enige tijd aanwezig ben op de school, merkte ik dat ik zeker wel een positie heb binnen het team en dat ze wel degelijk hun zorgen willen delen. Ook de dagen erna op de school hebben we het er nog over gehad en wat de school mist aan begeleiding. Jammer vind ik persoonlijk dat ik niet de opleiding heb en kennis genoeg om de school hierin volledig te ondersteunen. maar ik ben wel meer informatie gaan zoeken over welke methodes of benaderingswijze zouden kunnen helpen als er gekeken wordt naar de gevolgen en symptomen die passen bij FAS. Dus ook op deze manier wil ik de school kunnen ondersteunen en mogelijk wat handvaten geven voor de toekomst, mocht er nog steeds weinig mogelijkheden zijn om een professional naar Genadendal te krijgen om alles uitgezocht te hebben.

Nu is sinds 31 maart ongeveer onze voorjaarsvakantie begonnen en die vrijdag begon de vakantie eerst met het bijwonen van een conference over internationale competenties die te maken hebben met dekolonisatie in Zuid-Afrika. Zelf vond ik bepaalde onderdelen lastig te begrijpen en in te beelden, omdat ik vanuit mezelf niet enorm geïnteresseerd ben in geschiedenis. Maar tegelijkertijd was het op die dag wel bijzonder om te zien wat voor impact het heeft gehad op de community hier en wat wij als internationale studenten voor hun kunnen betekenen om het te verbeteren. Het interessantste onderdeel van de gehele conferentie was het moment dat we geheel gemixt met alle studenten die aanwezig waren in groepjes moesten gaan werken over onderwerpen die een betrekking hebben op dekolonisatie. Nu kon je merken wat we als individuen allemaal zagen en wat dan mogelijk zijn om te veranderen en het effect ervan te verbeteren of oplossingen te bedenken om erger te voorkomen. Na een lange dag intensieve dag op de campus van de CPUT zijn we vertrokken naar Muizenberg om daar een weekend lang te gaan surfen. Omdat we na de conferentie geen zin hadden om te gaan koken, zijn we maar heel vervelend bij een restaurantje aan de kade gaan eten met het groepje dat ging surfen. De rest hebben die middag hun grote avontuur van de garden route gestart, dus iedereen begon z’n vakantie lekker met leuke activiteiten.

Voordat we zaterdagochtend het water in gingen, was het natuurlijk wel belangrijk dat we een lekkere bodem hebben gelegd voor we 90 minuten lang op een sufboard zouden gaan staan. Gezellig met z’n alle aan het ontbijt voor we die strakke wetsuits aandeden. Stiekem ben ik toch wel iemand die lever even de kat uit de boom kijkt voordat ik me waag aan zulke gekke activiteiten. Dus ik ging lekker met het tweede deel van de groep het water in, dan kon ik even kijken hoe het eraan toe ging, ow en natuurlijk eerst nog even een beetje bijkleuren, want ik ben echt nog niet bruin genoeg. Nadat de eerste ronde sportievelingen zich in het water hebben gewaagd, was het later toch echt mijn beurt om te gaan. Begonnen met een heerlijke worsteling om zo’n strak pak om je lichaam te krijgen zodat je beschermt bent tegen alle kleine dingentjes en het houdt je ook wel een beetje warm, want het water van de zee is toch niet zo heerlijk warm als een zwembad. Nou daar ging ik dan strak in pak op naar een beetje stuntelen met een surfboard in het water. Eerst op de kade even wat geoefend op het zand door leraar Bas en Gerben, vervolgens tijd voor het echte werk de golven overwinnen. De eerste paar keren ging voor mijn doen goed, ik was in staat om met een golf mee te gaan en op m’n knieën op het surfboard te blijven zitten. Helaas duurde het voor mij geen 90 minuten lang, want mevrouw kreeg natuurlijk weer pech in het water. Een surfboard wilde me graag een knuffel geven om te vertellen dat het wel ging lukken, maar helaas kwam deze iets harder tegen m’n hoofd aan als dat het moest zijn. Ik raakte erg duizelig, maar dacht hè dat is logisch als je een klap tegen je hoofd krijgt, dus wilde het nog 1 keer proberen en zou dan wel langs de kant gaan liggen. Dat heb ik nog gedaan en vervolgens ben ik half zelfstandig het water uitgelopen en uiteindelijk besefte ik me om 21:00 dat ik in het ziekenhuis lag en het dus helemaal fout was gegaan op het strand. Wat bleek is dat ik een soort van shock ben geraakt en nergens meer op reageerde vanaf ongeveer 14:00/14:30 tot 21:00. Gelukkig heeft de groep enorm veel voor me gedaan op dat moment en me later bij gepraat over wat ze allemaal hebben gedaan om mij in veiligheid te brengen, plus dat ze toch ook wel erg geschrokken waren over wat er gebeurd is. Maar ik mag ze enorm dankbaar zijn over de manier dat ze gehandeld hebben om mij in veiligheid te brengen, dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik de verzorging kreeg die nodig was op dat moment. Uiteindelijk ben ik tot afgelopen donderdag 6 april in het ziekenhuis geweest om te proberen achterhalen wat er is gebeurd en wat nodig is om te herstellen. Omdat er op de scan en bloeduitslagen niks geks te vinden was, zoals wel vaker bij mij het geval is, is het beter om thuis verder aan te sterken met meer bekende om me heen dan in het ziekenhuis. Dat proces en plan van herstel probeer ik zo goed mogelijk aan te houden, maar iedereen die mij kent weet ook wel dat ik eigenwijs ben en me dat niet altijd zal lukken. Tegelijkertijd besef ik ook wel dat het nu een laatste roep van m’n lichaam is om te herstellen, anders gaat er blijvende schade zijn en daar zit ook ik niet op te wachten. Aansterken is nu het belangrijkste om te doen, terwijl ik eigenlijk nog zoveel andere dingen gepland had om te doen.

Beetje een verhaal nu weer met een vervelende draai, waar we eigenlijk niet op zaten te wachten, maar het is toch gebeurd en daar kunnen we niet onderuit. Nu proberen zoo goed mogelijk aan te sterken voordat Sven hier is en dan met hun leuke dingen te gaan ondernemen zover het dan kan. En op 26 april hebben we weer een controle in het ziekenhuis en dan zullen we verdere plannen maken voor het gevolg. Ow ja en of het bezoek aan het ziekenhuis nog nie genoeg geweest is, is helaas ook mn geliefde minor die ik heel graag zou willen gaan doem niet door. Ook hier te weinig aanmeldingen om het door te laten gaan. Dus nu moeten we daarvoor ook nog een oplossing vinden. Maar ik beloof jullie ik zal nu geen gekke dingen meer gaan doen en me sterk houden met alles wat nog langs gaat komen.

Nu m’n laptop weer weg en rusten, zodat ik enigszins fit ben als m’n bezoek hier is op 21 april.

Tot gauw!!

P.S. Stel jullie kunnen niet alle paaseieren vinden, dan bewaar ze maar goed dan kom ik ze wel op eten op moment dat ik weer terug ben!